Sinds 21 december 2007 is de regio van het Schengen akkoord uitgebreid met een aantal lidstaten: de drie Baltische Staten, de Tsjechische Republiek, Hongarije, Malta, Polen, Slowakije en Slovenië. Klokslag 00u00 schafte men er de controles aan de land- en zeebinnengrenzen af. Op 30 maart 2008 volgen de controles in de luchthavens. Het Verdrag van Schengen dateert van 1985 en is een initiatief van de Benelux, Duitsland en Frankrijk. In het Luxemburgse plaatsje Schengen werd het akkoord getekend om "het vrij overschrijden van de binnengrenzen door alle onderdanen van de lidstaten" en "het vrije verkeer van goederen en diensten" mogelijk te maken.
Akkoord eerder een instrument van immigratiebeperking?
Ter compensatie van de gegevenscontroles werd SIS opgericht, het Schengen Informatie Systeem. Oorspronkelijk werd het ontworpen als systeem ter opsporing van verdachten en criminelen maar volgens Evelien Brouwer, die met haar doctoraat Digital Borders and Real Rights de rechtsbescherming van niet-EU onderdanen die in dat systeem zijn geregistreerd, bestudeerde, blijkt het in de praktijk vooral een middel van immigratiebeperking. Wie niets te verbergen heeft, heeft ook niets te vrezen. Onder dit motto slaat Europa personengegevens op. Ieder lid van het Schengenakkoord heeft vrije toegang tot deze databank. Het gezegde gaat echter niet altijd op, toont het onderzoek van Brouwer aan. “De kwaliteit en juistheid van de opgeslagen data laten te wensen over. Dit tonen de rapporten van de nationale dataprotectieautoriteiten. Zo constateert de Duitse Federale Datenschutzbeauftragter dat in 2004 20% van de onderzochte signaleringen gebaseerd is op een onjuiste rechtsgrondslag. In de helft van de gevallen was sprake van een onbeperkt inreisverbod, wat in strijd is met de Schengenregeling. In Frankrijk bleken tussen 2003 en 2005 40 tot 45% van de onderzochte signaleringen onjuist of onrechtmatig en moesten daarom worden ingetrokken.” De criteria om in dit systeem terecht te komen zijn niet eenduidig en transparant, ze veranderen bovendien vaak. In Nederland is het zo dat iemand op basis van een klein vergrijp of van verdenking van een misdaad al in dit systeem wordt geregistreerd. Niet moeilijk dat er twijfels ontstaan over de juistheid en de kwaliteit van dit informatiesysteem. Niet alleen op vlak van registratievoorwaarden rommelt het systeem maar ook op gebied van rechtsbescherming. Zo zouden geregistreerden vaak niet op de hoogte worden gebracht van hun signalering. “ Ook bestaat er geen afzonderlijke procedure tegen deze signalering. Pas wanneer de registratie leidt tot het weigeren van toegang of van een visum, kan de betrokkene daartegen in beroep gaan. De geboden rechtsgang is dan meestal te laat, bijvoorbeeld bij aanvraag van een visum voor werk of familiebezoek in een van de Schengenlanden.” beweert Brouwer.
Aan de ene kant blijkt het Schengenakkoord tot nu toe een goede zaak te zijn voor de bewegingsvrijheid van de inwoners van de Europese Unie. Aan de andere kant worden de Europese burgers strenger in het oog gehouden en worden persoonlijke gegevens gebruikt om iemand de toegang te ontzeggen. Ten koste van onze bewegingsvrijheid geven we dus een deel op van ons recht op privacy en bescherming. De smaak van vrijheid is maar al te vaak wrang.
Referenties
Brouwer, E. (24 september 2007) Digital Borders and Real Rights: Effective Remedies for Third-Country Nationals in the Schengen Information System. Geraadpleegd op 29 december op http://www.libertysecurity.org/article1624.html
Europese Unie (20 december 2007) Uitbreiding van Schengen: Achtergrond. Geraadpleegd op 29 december op www.europa.eu/.../07/618&format=DOC&
Goldirova, R. (5 december 2007) Afwachten tot uitbreiding Schengengebied begint. Geraadpleegd op 29 december 2007 op www.euobserver.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten