Grenzen aan persvrijheid?
In 1948 werd de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens vastgelegd en goedgekeurd in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Alhoewel de universele verklaring geen bindende verklaring is, wordt zij wel gebruikt als basis voor andere verdragen van de mensenrechten. Het Europese verdrag van de Rechten van de Mens, dat dateert van 1950, is er ook op gebaseerd. Artikel 19 gaat over het recht van vrije meningsuiting, daaronder valt ook het recht op persvrijheid. Dit artikel luidt als volgt:Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven.
Bloed, de tol van persvrijheid?
Het recht op vrije miningsuiting en op persvrijheid wordt nog al te vaak geschonden. Journalisten en hun crew worden ontvoerd, gemarteld en zelfs vermoord, dit meestal in niet-westerse landen die de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens niet als universeel beschouwen. Om dit onrecht tegen te gaan is Reporters Without Borders opgericht in 1985. Deze internationale non-profit organisatie is gezeteld op ieder continent en het hoofdbureau is in Frankrijk gevestigd. Jaarlijks organiseert de organisatie verscheidene evenementen om de problematiek onder de aandacht te brengen.
3 Mei is de dag van The World Press Freedom en in oktober wordt de Press Freedom Index uitgebracht. Deze index meet de mate waarin media vrij kan zijn en dit in ruim 160 landen. Dit jaar staat Finland helemaal bovenaan de lijst en zou dus het land zijn waar de persvrijheid het minst wordt geschonden. Hekkensluiters van 2007 zijn Eritrea, Turkmenistan en Noord-Korea. België bevindt zich op de veertiende plaats, Nederland doet het beter en belandt op de vierde plaats. Het eerste niet-Europese land is Bolivia, op de zestiende plaats.
Reporters Without Borders kreeg in 2005 de Sacharov-prijs voor de vrijheid van denken. Deze on
derscheiding wordt jaarlijks uitgereikt door het Europees Parlement aan mensen, organisaties die, onder andere, bijzondere prestaties leveren op het gebied van het beschermen van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, en dan voornamelijk het recht op vrije meningsuiting.
Maar waar begint en waar eindigt het recht op vrije meningsuiting? Zijn er überhaupt grenzen aan persvrijheid? Mag het leed van de een, het vermaak zijn van de ander? Naast het recht op vrije meningsuiting, is er ook het recht op de bescherming van het privé-, familie- en gezinsleven. Deze twee zijn basisrechten, een rangorde in de basisrechten bestaat er niet, maar toch zal het recht op vrije meningsuiting vaak moeten onderdoen aan die van het recht op het privéleven. Vrijheid van pers is dus niet absoluut, er dient aan een aantal voorwaarden te moeten voldoen. Toch is niet iedereen het daarmee eens. Dit is een moeilijke discussie. Pers en media mogen niet opzettelijk aanzetten tot haat en geweld of opzettelijk mensen beledigen omwille van hun huidskleur, godsdienst of seksuele geaardheid. Maar dan rijst de vraag: Wat ís beledigen? Mag men lachen met homo’s? Voor sommigen gaat dit al te ver, anderen beweren dan dat je moet kunnen relativeren en dat je het niet zo persoonlijk moet nemen. Het leven is al zo serieus! Moet je dan alle homo-moppen bannen? En wat met de blondine-moppen? Dat is dan toch hetzelfde of niet? Die moppen afschaffen moeten we naar mijn mening niet doen, maar doe alles met mate en weet op tijd op te houden. Zolang je respect hebt voor gehandicapten mag je met hen lachen, maar met jou mogen ze dan ook lachen. Alles begint en eindigt met respect.
De taak van de pers is de wereld te informeren over het reilen en zeilen van de conflicten en de gebeurtenissen. Waarom wordt zij daar d
an zo vaak in belemmerd? Is het omdat de wijze van haar berichtgeving fout of eenduidig is? Is zij te vaak sensatie gericht? En wat is juist sensatie? Een foto van een uitgehongerd kind of een bloederige foto waar valt dat onder? Of mogen sommige zaken gewoon niet aan het licht komen? Acties tegen journalisten zijn een schending tegen de mensenrechten dat staat vast. Maar het mag gezegd worden dat ze vaak het slachtoffer zijn van hun eigen manier van berichtgeving. Toch mag men niet veralgemenen, de meeste internationale journalisten zijn professionele mensen die hun beroep zo goed mogelijk proberen uit te oefenen en dit zo neutraal mogelijk trachten te doen.
http://www.rsf.org/
In 1948 werd de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens vastgelegd en goedgekeurd in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Alhoewel de universele verklaring geen bindende verklaring is, wordt zij wel gebruikt als basis voor andere verdragen van de mensenrechten. Het Europese verdrag van de Rechten van de Mens, dat dateert van 1950, is er ook op gebaseerd. Artikel 19 gaat over het recht van vrije meningsuiting, daaronder valt ook het recht op persvrijheid. Dit artikel luidt als volgt:Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven.
Bloed, de tol van persvrijheid?
Het recht op vrije miningsuiting en op persvrijheid wordt nog al te vaak geschonden. Journalisten en hun crew worden ontvoerd, gemarteld en zelfs vermoord, dit meestal in niet-westerse landen die de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens niet als universeel beschouwen. Om dit onrecht tegen te gaan is Reporters Without Borders opgericht in 1985. Deze internationale non-profit organisatie is gezeteld op ieder continent en het hoofdbureau is in Frankrijk gevestigd. Jaarlijks organiseert de organisatie verscheidene evenementen om de problematiek onder de aandacht te brengen.
3 Mei is de dag van The World Press Freedom en in oktober wordt de Press Freedom Index uitgebracht. Deze index meet de mate waarin media vrij kan zijn en dit in ruim 160 landen. Dit jaar staat Finland helemaal bovenaan de lijst en zou dus het land zijn waar de persvrijheid het minst wordt geschonden. Hekkensluiters van 2007 zijn Eritrea, Turkmenistan en Noord-Korea. België bevindt zich op de veertiende plaats, Nederland doet het beter en belandt op de vierde plaats. Het eerste niet-Europese land is Bolivia, op de zestiende plaats.Reporters Without Borders kreeg in 2005 de Sacharov-prijs voor de vrijheid van denken. Deze on
derscheiding wordt jaarlijks uitgereikt door het Europees Parlement aan mensen, organisaties die, onder andere, bijzondere prestaties leveren op het gebied van het beschermen van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, en dan voornamelijk het recht op vrije meningsuiting.Maar waar begint en waar eindigt het recht op vrije meningsuiting? Zijn er überhaupt grenzen aan persvrijheid? Mag het leed van de een, het vermaak zijn van de ander? Naast het recht op vrije meningsuiting, is er ook het recht op de bescherming van het privé-, familie- en gezinsleven. Deze twee zijn basisrechten, een rangorde in de basisrechten bestaat er niet, maar toch zal het recht op vrije meningsuiting vaak moeten onderdoen aan die van het recht op het privéleven. Vrijheid van pers is dus niet absoluut, er dient aan een aantal voorwaarden te moeten voldoen. Toch is niet iedereen het daarmee eens. Dit is een moeilijke discussie. Pers en media mogen niet opzettelijk aanzetten tot haat en geweld of opzettelijk mensen beledigen omwille van hun huidskleur, godsdienst of seksuele geaardheid. Maar dan rijst de vraag: Wat ís beledigen? Mag men lachen met homo’s? Voor sommigen gaat dit al te ver, anderen beweren dan dat je moet kunnen relativeren en dat je het niet zo persoonlijk moet nemen. Het leven is al zo serieus! Moet je dan alle homo-moppen bannen? En wat met de blondine-moppen? Dat is dan toch hetzelfde of niet? Die moppen afschaffen moeten we naar mijn mening niet doen, maar doe alles met mate en weet op tijd op te houden. Zolang je respect hebt voor gehandicapten mag je met hen lachen, maar met jou mogen ze dan ook lachen. Alles begint en eindigt met respect.
De taak van de pers is de wereld te informeren over het reilen en zeilen van de conflicten en de gebeurtenissen. Waarom wordt zij daar d
an zo vaak in belemmerd? Is het omdat de wijze van haar berichtgeving fout of eenduidig is? Is zij te vaak sensatie gericht? En wat is juist sensatie? Een foto van een uitgehongerd kind of een bloederige foto waar valt dat onder? Of mogen sommige zaken gewoon niet aan het licht komen? Acties tegen journalisten zijn een schending tegen de mensenrechten dat staat vast. Maar het mag gezegd worden dat ze vaak het slachtoffer zijn van hun eigen manier van berichtgeving. Toch mag men niet veralgemenen, de meeste internationale journalisten zijn professionele mensen die hun beroep zo goed mogelijk proberen uit te oefenen en dit zo neutraal mogelijk trachten te doen.http://www.rsf.org/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten